De eerste week

Even voorstellen
Ik ben samen met Pascalle en Anouk, twee klasgenootjes van mij, in Tanzania. Voor 4,5 maanden zitten we in de hoofdstad van Tanzania, Dodoma. We wonen daar in een appartement, op een compound, Camp Holland. We gaan stage lopen op de dovenschool, die opgericht is door de EOTAS Foundation. Robin is de oprichter van de school en Camp Holland en woont zelf ook op Camp Holland. Nienke is de secretaresse van de EOTAS Foundation en is met ons meegevlogen vanuit Schiphol naar Dar Es Salaam.
Tijdens onze stage willen we ons vooral gaan richten op voorlichting en het opzetten van tuintjes. We hopen dat we veel kunnen betekenen en gaan er een hele mooie en leerzame tijd van maken!

Tanzania
Zaterdag 5 september vlogen we om 12:15 uur naar Tanzania. Na een heftig afscheid met veel traantjes, kusjes en knuffels en na veel vertraging (in het totaal ongeveer drie uur) kwamen we op zondag 6 september, om 03:45 uur aan in Dar Es Salaam. Gelukkig stond Robin al klaar met de auto om ons gelijk mee te nemen naar Kipepeo, een prachtig wit strand met een helder blauwe zee. We hebben daar even gelsapen en zijn na het ontbijt (heerlijke pannenkoeken met stroop) doorgereden naar Dodoma. Onderweg vielen me een aantal dingen op, de wintermutsen die sommige mannen droegen (later bleek het dat de mensen het hier koud hebben, terwijl het hier rond de 30 graden is), de gekleurde jurken van de vrouwen, de vele marktjes en winkeltjes langs de weg, de wisselende natuur, de prachtige zonsondergang en het rijgedrag van de Tanzanianen (vooral ’s nachts is het erg spannend om hier te rijden, zonder lantarenpalen). De wegen vielen me nog wel mee, grote delen van de grote wegen zijn hier wel goed verhard. Als je van de grote weg afgaat, zijn de wegen wel even heel anders (veel hobbels en gaten).
Na een reis van ongeveer negen uur in de auto, kwamen we met beurze billen aan in Dodoma. We hebben daar lekker gegeten in het Dodoma Hotel. Daarna zijn we naar de compound, Camp Holland gegaan. Het appartement is erg groot en schoon. We hebben een warme douche, gewone toiletten (gelukkig geen gat in de grond) en de keuken is ook helemaal prima. Er was alleen wel een best naar probleem toen we aankwamen, ik kreeg mijn koffer niet meer open. Mijn grote koffer, waar al mijn kleding en andere belangrijke spullen inzaten kreeg ik echt niet open met de cijfers die ik verzonnen had. Gelukkig bleef Anouk rustig en ondanks de grote vermoeidheid van de reis heeft ze rustig alle cijfercombinaties geprobeerd, totdat ze mijn koffer open kreeg! Wat was dat een opluchting. Helaas weten we nog steeds niet wat er precies misgegaan is.

Na een goede nachtrust konden we de volgende dag, maandag 7 september, er weer een beetje tegenaan en zijn we voor het eerst op de school en in de stad geweest. De school is nog gesloten, omdat het geld voor het eten nog niet overgemaakt is en waardoor er dus geen eten is voor de kinderen. De kinderen zijn allemaal naar huis gestuurd, behalve de kinderen die niet naar huis kunnen, om allerlei verschillende redenen.
Op de school werden we gelijk heel lief begroet door de kinderen die nog op de school zijn. Ook de docenten vonden het erg leuk om ons te zien en verwelkomden ons vriendelijk. We werden gelijk geholpen met de gebarentaal, waardoor we die dag al behoorlijk veel gebaren op hebben kunnen pikken. Gebaren voor bijvoorbeeld welkom, hoe gaat het, goed, hallo, dankjewel, koken en rennen. Ook mijn naam kon ik al snel zelf spellen. Veel gebaren zijn erg logisch, dus ik denk dat we aan het einde van de stage al heel veel gebaren kunnen. Swahili daarin tegen is toch een stukje ingewikkelder.
Op de school kregen we een rondleiding. We hebben alle gebouwen gezien, de nieuwe eetzaal, de klaslokalen, het naaiatelier, de keuken en de werkplaats. Alles zag er goed en netjes uit. Het zijn allemaal losse gebrouwen en staan verspreid over het terrein. In de klaslokalen staan keurige stoelen en tafels en voorin de klas hangt ook een mooi zwart board. Wat me ook opviel was dat er veel tekeningen aan de muren hingen, dat deed me een beetje denken aan de Vrije School, waar dat ook zo was.
In de slaapvertrekken staan stapelbedjes voor de kinderen. De kinderen gaan hier naar school en als ze niet gemakkelijk naar hun ouders kunnen, slapen ze hier ook (66 kinderen). In het naaiatelier staan een aantal schattige, ouderwetse naaimachines. Het naaiatelier is een plek waar de kinderen naartoe kunnen als zij klaar zijn met school. Het plan is helaas nog niet helemaal klaar, maar daar wordt hard aan gewerkt. Ook de werkplaats is een plek waar de kinderen bijvoorbeeld meubels gaan maken, als ze klaar zijn met school en ook hier wordt nog hard aan gewerkt.
De keuken was wel een beetje anders dan ik me voorgesteld had. De ruimte is afgezet door golfplaten, heel anders dan alle andere gebouwen, die allemaal van steen zijn. In de keuken staan een aantal hele grote pannen en er is een waar vuur gemaakt kan worden. Waar de moeders (zo worden de vrouwen genoemd die op de school koken) precies snijden is me nog een raadsel en hoe ze daar precies kunnen koken voor ongeveer 95 kinderen, kan ik me ook nog niet voorstellen, maar daar gaan we snel genoeg achter komen. Ik ben benieuwd!
Na de rondleiding zijn we naar de stad gegaan om geld te pinnen en simkaarten te kopen.
Het pinnen was weer een hele ervaring op zich. Het halve scherm was verdwenen en het hoogste getal was 300000 shillings. Omdat het geld kost om geld uit te muur te halen is het handig om steeds het grootste getal te pinnen, dus pinde ik 300000 shillings. Echt een bizar getal. In euro’s is het ongeveer maar 150 euro (drie nullen eraf en dan gedeeld door twee). Ik kreeg het allemaal in 10000 briefjes, dus mijn portemonneetje zat gelijk helemaal vol. In het shopje waar we de simkaarten Het duurde heel erg lang voordat we de simkaarten hadden, waarom precies, dat weet niemand.

De volgende dag, dinsdag 8 september, zijn we nog een keer langs de school geweest en hebben we even gevoetbald met de kinderen. Het was erg schattig om te zien hoe zij met elkaar en met ons omgaan. Ook hebben we het schoolhoofd ontmoet die dag, Kennedy. Hij spreekt prima Engels en houdt erg van kletsen, dus dat hebben we even staan doen. Daarna zijn we voor het eerst met de dalladalla (een mini busje, waar schijnbaar heel veel mensen in moeten passen) terug naar de stad gegaan. Gelukkig was er genoeg ruimte om te zitten. Halverwege stopte het busje een tijdje, omdat ze vonden dat hij nog niet vol genoeg zat, dat schijn normaal te zijn. Het busje ging dan even van de weg af, dat is best een stukje naar beneden, waardoor hij best schuin gaat. Gelukkig ging alles goed en zijn we veilig aangekomen in het centrum van Dodoma.
In de namiddag zijn we even met de auto naar de universiteitsgebouwen gegaan. Dodoma moet de grootste universiteitsstad gaan worden van Oost Afrika. Ze zijn dus flink aan het bouwen en er staan aan de rand van de stad al heel veel grote, witte gebouwen. De wegen rond deze gebouwen hebben wel lantarenpalen, de eerste die ik in heel Tanzania heb gezien. Het was erg indrukwekkend om te zien en ook wel een beetje bizar. Sommige mensen leven hier nog in een simpele huisjes van klei en daarnaast staan bizar grote witte flatgebouwen.
Op de terugweg hebben we nog twee apen gezien! Jeee, ons eerste safarigevoel. Het was best bijzonder dat we ze daar tegenkwamen, omdat ze daar niet veel voorkomen.

De vierde dag, woensdag 9 september, zijn we begonnen aan school. We hebben een planning gemaakt met wat we precies willen gaan doen. Het was wel fijn om even een overzicht te hebben met wat we precies wanneer willen gaan doen. We gaan ons vooral focussen op voorlichting geven, aan de kinderen en de moeders in de keuken en het opzetten van tuintjes. Eerst wilde we een irrigatiesysteem aanleggen, maar het nieuwe idee is om een kas te bouwen, om geen water te verspillen (het is hier erg droog en er is weinig water).
In de namiddag hebben we de Lions Rock beklommen. Een berg die heel random in het landschap staat. Bovenop de berg was het uitzicht prachtig. De natuur hier is echt zoals in de film ‘The Lion King’, alleen staan er hier dan wel veel huizen in het landschap.
’s Avonds hebben we in een restaurant pizza gegeten. Daar zijn we ook voor het eerst Nederlanders tegengekomen, die ons gelijk een visitekaartje gegeven hebben. Als we niets meer te doen hebben op de dovenschool, mogen we bij hen op de internationale school ook voorlichting geven, haha. Dus wij gaan ons hier zeker niet vervelen! Al denk ik dat we wel genoeg te doen hebben op de dovenschool, als ik naar onze planning kijk, maar wie weet.
Na het eten heb ik nog even met mijn lieve vriendje geskypet. Jeetje wat gaat de tijd toch snel als je aan het skypen bent. Het was erg fijn om even te skypen. Helaas hield mijn laptop op met leven tijdens het skypegesprek en deed mijn laptop echt helemaal niets meer.

De volgende ochtend donderdag 10 september, heeft gelukkig mijn oom goede raad gegeven hoe ik mijn laptop weer aan de praat kon krijgen en heb ik zonder zorgen weer aan school kunnen werken, held!
In de middag zijn we weer even langs de school geweest en gingen we terug met de dalladalla. Het busje was die dag wel erg vol en dus moesten vier lange, blanke dames (Nienke, Pascalle, Anouk en ik) in het busje staan. Het busje is natuurlijk niet gemaakt voor lange, blanke dames, dus stonden we lastig gebogen in het busje. Al snel stond er een vrouw op en gebaarde dat ik op haar plek kon gaan zitten. Eerst dacht ik dat ze er al snel uit zou moeten, maar dat was niet zo. Ze was gewoon veel kleiner en kon wel gemakkelijk in het busje staan en zag dat dat bij mij niet ging, heel erg lief.
Aangekomen in het centrum, zijn we voor het eerst naar de groenten en fruit markt gegaan. Ja, dat was ook wel een ervaring. Het was helemaal afgesloten van boven en alles was heel dicht op elkaar. Het leek even op een hele andere wereld. Gelukkig was het wel redelijk rustig, het schijnt er ook heel druk te kunnen zijn. Ik keek mijn ogen uit, er waren vooral veel producten die ik gewoon van thuis kende, zoals rijst, tomaten, aardappelen, groene paprika’s, doperwtjes, rode uien en eieren (de eieren zijn hier wel een beetje anders, het eigeel bij ons is hier bijna net zo wit als het eiwit. Gek om te zien, maar smaakt wel prima). Alleen kleine stink visjes kon ik nog niet zo goed plaatsen. Ook het vlees vond ik niet prettig om te zien. Er waren heel veel vliegen en delen van dieren die je niet dagelijks ziet (zoals darmen). Ik denk dat ik voorlopig even vegetarisch ga eten.
’s Avond hebben we voor het eerst zelf gekookt. Aardappelen met tomaten, ui en worteltjes. Was op zich best prima te doen.

Dag zes, vrijdag 11 september, hebben we rustig aan school gewerkt en zijn we in de namiddag naar het huis van Hawa en Hawa geweest (Hawa is een vrouw die veel doet op Camp Holland en andere Hawa is een moeder die op de dovenschool kookt). Ze wonen in een heel schattig huisje, in een dorpje naast Dodoma. We werden er heel lief ontvangen, met allemaal knuffels en lieve lachende kinderen. Alle kinderen uit de buurt waren naar het huis van Hawa en Hawa gekomen om naar ons te kijken. We hebben daar hele schattige foto’s kunnen maken van de kinderen. Foto’s maken schijnt hier wat lastig te zijn, omdat de mensen op straat het niet fijn vinden als je foto’s van hen maakt. Op de school is het gelukkig geen probleem, omdat ze het daar gewend zijn en ook bij Hawa en Hawa was het geen probleem. Het is wel jammer dat ik op straat niet veel kan fotograferen, want er zijn zoveel mooie plaatjes hier.
In het huis hebben we heerlijke thee en pinda’s gekregen en heeft Hawa ons haar fotoalbum met veel trots laten zien. De sfeer in het huis was erg gezellig en het was echt heel erg leuk om dit een keer mee te maken.
’s Avonds hebben we weer zelf gekookt, rijst met geroosterde pinda’s, appel en wortel. Het klinkt misschien heel gek, maar het was verrassend lekker!
Na het eten heb ik nog even met mijn ouders geskypet, het was ook erg fijn om hen even te zien. De stroom was wel gek aan het doen, er was heel weinig stroom en alleen de lampen deden het, tot halverwege mijn skype gesprek. Ineens was het echt helemaal donker en was de stroom echt uitgevallen. Als het hier donker is, is het echt, echt donker. Gelukkig deed de stroom het al snel weer goed en konden we weer alles goed opladen.

De volgende ochtend, zaterdag 12 septeber, was de stroom wel weer helemaal weg en hebben we onze koelkastproducten gered, zoals de yoghurt (ja, ze hebben hier gelukkig ook yoghurt! Smaakt wel een beetje anders dan thuis, maar het is goed te doen) door alles op te eten.
Op ons eerste weekenddag hebben Anouk en ik een beetje gekeken naar wat we willen gaan doen op onze vakantie en in de middag zijn we naar het zwembad gegaan van het St. Gasper Hotel. Ook dit was weer een hele ervaring. Wat me als eerst opviel was de harde muziek. De muziek kwam uit hele grote boxen naast het zwembad. Het zwembad was best groot en er zwommen vooral kinderen van de internationale school in het zwembad. Ik voelde me in het begin best ongemakkelijk, omdat je de hele dag met lange kleding rondloopt (lange broek of rok met een shirtje met mouwtjes) en ineens mocht ik in mijn bikini gaan rondlopen. Daarbovenop was het ook ongemakkelijk omdat iedereen naar ons keek, omdat we natuurlijk blank zijn.
De harde muziek zorgde er wel voor dat je zin kreeg om te dansen. Ik hield me wel in, want ik dans echt heel slecht in vergelijking met de mensen hier. Jeetje, wat kunnen zij mooi bewegen. Het leukste om te zien was een meisje van ongeveer vier jaar, die helemaal los ging op de muziek. Ze bewoog echt heel bijzonder mooi.
Terug op de compound deed gelukkig de stroom het weer. Op zulke momenten waardeer je toch weer heel erg dat je stroom hebt en realiseer je hoe luxe je het thuis eigenlijk hebt, waar de stroom het eigenlijk altijd doet.
’s Avonds hebben we rijst met tomatensaus, wortel en ei gegeten. Ook weer een bijzondere combinatie.

Deze week is mijn verhaal een beetje uitgebreid, ik hoop dat jullie het wel leuk vonden om het te lezen. De komende tijd ga ik het drukker krijgen en ga ik kortere stukken schrijven, met de belangrijkste en grappigste dingen die ik meegemaakt heb.

Heel veel liefs uit Tanzania!