Week 8 & 9

Voordat ik begin over alles wat ik meegemaakt heb de afgelopen tijd, is er nog iets belangrijks dat ik moet vertellen. Anouk en ik hebben na heel veel denken en twijfelen toch besloten om eerder naar huis te gaan, omdat het erg veel gedoe is rond het visa.
I.p.v. 24 januari komen wij nu 29 december terug. Dus jullie kunnen weer eerder van mijn aanwezigheid genieten, jeee!

'Het is bevrijdend om niet aan alle verwachtingen te voldoen'

Zondag 25 oktober was de dag van de verkiezingen. Gelukkig hebben we in Dodoma niets gemerkt van heftige onrust. Voor de zekerheid zijn we toch maar binnen gebleven die dag. 's Avonds hebben Doeke en Marit gekookt voor Nutte, Pascalle, Anouk en mij. Ze hadden echt heerlijk vlees klaargemaakt! Mega lekker. Toch wel fijn om af en toe even vlees te eten, het is echt extra genieten als je bijna alleen maag vegetarisch eet.
Maandag 26 oktober was niet zo spannend. Anouk en ik zijn wel om 06:00 uur opgestaan (in Nederland is dat 04:00 uur) om krachttraining te doen. Ja, we zijn hier super sportief bezig, af en toe.
Dinsdag kwamen Anouk en ik na het hardlopen er achter dat er geen water was en deze keer kon het helaas niet zo snel opgelost worden. Anouk en ik hebben lekker de hele dag zitten stinken. Gelukkig was het plan om thuis aan de slag gegaan, dus er zijn geen onschuldige Tanzanianen flauwgevallen in Dodoma. We hebben hard gewerkt aan de voorlichting die we gepland hadden op dinsdag 3 november. 's Avonds werden we beloond met heerlijk veel water en hebben we gelukkig voor het slapen gaan kunnen douchen.
Woensdag zijn we naar school gegaan om afscheid te nemen van Gabriel, de student die op de Dovenschool les gaf. Hij heeft ons echt super goed geholpen met communiceren met de kinderen. Het was een beetje een gek afscheid. Ik heb het idee dat Tanzanianen het moeilijk vinden om hun emoties te tonen, dus het was een beetje oppervlakkig. Maar we staan wel in zijn Whatsapp status. 'I miss you girls'. Dat is trouwens niet het enige, we staan ook op meerdere profielfoto's op Whatsapp van verschillende Tanzanianen. Ja, we zijn hier een soort van beetje beroemd, haha.
's Avonds zijn we weer lekker naar de filmavond geweest, in de Pizzaria, met alle Hollanders uit Camp Holland en met Ayaa en Nubia. Anouk en ik hebben onszelf toen heerlijk met een Calzone getrakteerd. Nomnomnom.
Donderdag 29 oktober hebben we de hele dag aan de voorlichting van komende dinsdag gewerkt, teksten geschreven, tekeningen en posters gemaakt.
Vrijdagochtend voelde Anouk zich ziek, dus zijn we niet gaan hardlopen. Ik heb toen vooral Anouk verzorgd, aan school gewerkt, zoals m'n reflectieverslag. Het was eigenlijk wel heel interessant om dat te schrijven, omdat er dan weer een stuk meer aspecten duidelijk worden. Eén van mijn persoonlijke doelen was dat ik flexibeler wilde worden. Nou dat is tot op zekere hoogten wel gelukt, maar ik heb ook wel geleerd om een grens aan te kunnen geven aan mijn flexibiliteit.
Verder heb ik nog doorgewerkt in het voorlichtingsplan, voor de kinderen op de Dovenschool. In de namiddag voelde Anouk zich al iets beter en hebben we onze vakantie geboekt! Dat wil zeggen, we hebben al onze overnachtingen geboekt, behalve de safari, daar moeten we nog even naar kijken. Oh wat heb ik zin om te gaan reizen!
Zaterdag 31 oktober was een historische dag! Het regende! Eigenlijk kon je het niet echt regen noemen, het waren een paar miezerige drupjes, maar het was water en het viel uit de lucht, dus het was regen. Verder heb ik de hele dag nog aan de voorlichting gewerkt.

Tanzaniaanse bruiloft
's Avonds hoorde Anouk en ik van Doeke en Marit dat Nutte, Pascalle, Anouk en ik toch naar een Tanzaniaanse bruiloft mee mochten. Het was echt een hele fijne ervaring. Een buitenlandse bruiloft meemaken, stond nog op m'n bucketlist. Dus die kan ik nu afstrepen! Op de bruiloft werd veel gedanst, er was een rode loper in het midden van de grote zaal, waar iedereen overheen danste, als ze binnenkwamen of naar voeren liepen. Ook de bruid en de bruidegom kwamen om de beurt, dansend naar binnen, zo'n vrolijk en leuk gezicht. Voorin de zaal was een soort decor, met allemaal kleuren en frutsels en er stond een grote taart, die opgedeeld was in kleinere taarten en in een soort stellage stonden. Verder stonden in de zaal allemaal ronde tafels, met stoelen, waar mensen aanzaten. Wij zaten achterin de zaal, 'zodat we niet zo opvielen'. Wat we, waar we ook zouden gaan zitten, toch wel deden. De jurken van vrouwen waren prachtig en de versiering van de zaal ook.
Op een gegeven zei een collega van Doeke en Marit dat het nu tijd was om de cadeaus te gaan geven. Dus wij gingen in de dansende rij staan, die naar voren danste, om de cadeaus aan het bruidspaar te geven. Eenmaal aangekomen bij het bruidspaar, zagen we niet waar we onze cadeaus moesten inleveren en moesten we voorin blijven staan. We werden gefilmd, gefotografeerd en geplaagd, de man met de microfoon (die de hele avond alles aan het roepen was) stond gezellig in het Swahili grapjes over ons te maken. Na een zeer ongemakkelijk kwartier konden we eindelijk onze cadeaus inleveren en kregen we gelijk ook een cadeau terug! Een deel van de taart! We hadden geen idee wat we ermee moesten doen, maar uiteindelijk bleek het dat we de taart mee mochten nemen.
De rest van de avond hebben we ons prima vermaakt met drankjes, dansjes en praatjes. Oh en heeeel veel eten. Rond een uur of half twaalf werd het buffet geopend en heb ik weer heerlijk vlees zitten eten. Feest!

'Staat het ooit stil, dat hoofd van ons. De malende molen van de mind is niet te stoppen. Inner peace is niet: geen gedachten meer maar vrede hebben met wat is.'

Zondag 1 november heb ik een tussentijdse evaluatiegesprek gehad met Robin. Het was een goed gesprek. Wat ik wel mooi vond was dat Robin vertelde dat Anouk, Pascalle en ik eigenlijk veel meer doen dan we denken, voor de kinderen. We hebben heel veel meer impact op ze dan we ons kunnen voorstellen. Alle kleine beetjes aandacht geeft hen al zoveel. Dat vond ik wel erg fijn om te horen, want in het begin voelde ik me af en toe enorm nutteloos en dit zorgde er wel voor dat ik dat nutteloze gevoel echt weg kon stoppen.
's Avonds hebben we weer lekker met bijna de heel Camp Holland gegeten en oh wat was het toch weer lekker! Vooral de kip en de appeltaart(!) waren echt super.
Maandag 2 november hebben we de voorlichting doorgenomen met Nema (zij werkt hier in Camp Holland). Pascalle, Anouk en ik kunnen helaas geen vloeiend Swahili of gebarentaal spreken, dus daarom werd onze voorlichting vertaald door Nema in het Swahili en door Hawa (ook iemand die in Camp Holland werkt) naar gebarentaal. Nema spreekt beter Engels dan Hawa en Hawa spreekt beter gebarentaal. Vandaar dat het dubbelop vertaald werd.
Het doornemen duurde heel lang, we hebben flink moeten schrappen, omdat ondanks dat we het zo simpel mogelijk alles verwoord hadden, delen van de voorlichting toch nog te ingewikkeld waren.
's Avonds hoorde Anouk en ik gerommel in de verte, onweer. We hebben vol verwachting naar buiten zitten kijken. Helaas, kwam het/de onweer niet dichterbij . Het voelde alsof we naar een slechte film zaten te kijken, waar net niets gebeurde. Naast het naar buiten kijken heb ik nog de hele avond doorgewerkt om alle voerlichtingsmaterialen af te krijgen.
's Nachts, rond een uurtje of vier, werd ik wakker door heftige regen en onweer. Het klonk echt even heel fijn na zo'n lange tijd zonder.

Voorlichting en dansen in de regen
Dinsdag 3 november hebben we onze eerste presentatie gegeven, aan onze doelgroep, de oudste kinderen van de Dovenschool. We zijn van plan om er in het totaal drie te geven. Deze voorlichtingen zijn opgesteld vanuit een voorlichtingsplan voor de oudste kinderen van de Dovenschool. Daarin hebben we onderzoekjes gedaan, om een goede en passende voorlichtingen te geven. Ook de kas sluit hierbij aan. De eerste voorlichting ging over de groenten die we willen verbouwen in de kas, welke vitaminen en mineralen ze bevatten en waar die goed voor zijn in je lichaam.
De voorlichting verliep goed, maar het was wel lastig, omdat het verhaal dubbel vertaald wordt ging het nogal traag en daarnaast kon ik maar één zin tegelijk vertellen, waardoor ik niet in m'n verhaal kon komen.
Na de voorlichting liet Charles (een super lieve jongen van 19 jaar) de gebaren zien van de groenten die ik besproken had en op een grote poster had getekend. Op dat moment kwamen we erachter dat er een vertaalfout gemaakt was. Ik ben dus heel benieuwd of er tijdens de voorlichting ook vertaalfouten gemaakt zijn en wat de kinderen dan geleerd hebben. Gelukkig zagen we in het spel dat ze tijdens de voorlichting hadden gedaan wel dat de kinderen begrepen wat we vertelden.
Na de presentatie werd de lucht ernstig donder en op een gegeven moment zag je de regen al van ver aankomen. En ja hoor, het ging ineen keihard regenen. Wat doe je als het regent in Afrika? Dan ga je buiten dansen! Anouk en ik begonnen met dansen, maar we waren niet lang alleen, de kinderen kwamen naar buiten rennen en kwamen met ons mee dansen. Wat een heerlijk bijzonder moment was dat!

Woensdag 4 november hebben Pascalle, Anouk en ik op de Dovenschool aan school gewerkt. We werden wel een beetje afgeleid door de kinderen. 's Middags onweerde en regende het weer, maar deze keer zijn we netjes binnen gebleven.
's Avonds hebben Nutte, Pascalle, Anouk en ik bij Thea en Damiaan gegeten (lekker vlees van de BBQ, jamjam) om af te spreken voor het weekend van mijn verjaardag. We gaan op safari in het weekend dat ik jarig ben! Ik ga gewoon wakker jarig wakker worden in een safaripark! Super veel zin in!
Donderdag 5 november was mijn oma jarig, Josephine. Nog gefeliciteerd :)

Morogoro en Uluguru mountains
Vrijdag hebben Anouk en ik alles ingepakt voor het weekend, want 's Middags gingen Nutte, Pascalle, Doeke, Marit, Anouk en ik met de bus naar Morogoro. Onderweg hebben we voor het eerst een ijsje gegeten, met chocola :) Deze chocola smaakte tenminste wel goed. Ook kon ik erg genieten van het uitzicht, wat een prachtige landschappen heeft Tanzania toch en na elke dertig minuten weer zo verschillend. Het uitzicht vanuit de bus, van Dodoma naar Morogoro.
De zonsondergang was natuurlijk te zien vanaf de andere kant van de bus. Na een half uur twijfelen ben ik toch foto's gaan maken, over mensen heen (mensen in Tanzania houden ziet zo van foto's). Totdat er een vrouw aan de andere kant van het gangpad gebaarde dat zij wel een foto voor me wilde maken. Daar ging me camera, naar de andere kant van de bus. Ze schoof het raampje een stukje open en ik hoopte zo erg dat m'n camera niet uit het raam zou vallen. Helaas wist ze niet precies hoe mijn camera werkte (gelukkig hield ze m'n camera wel goed vast) dus ben ik over een man heen gaan hangen om haar te helpen. Ik heb de camera overgenomen en op de gok een foto gemaakt, hangend over twee mensen heen, in een hard rijdende bus over een heftig hobbelige weg en op zich ben ik best tevreden over het resultaat, haha.
Na 4,5 uur kwamen we aan in Morogorro en werden we overspoeld door mensen die ons ergens naartoe wilde brengen. Gelukkig had Nutte al iemand geregeld van te voren, Edward. Hij had een mooi busje voor ons geregeld, waar we in het weekend mee rondgereden hebben. Hij bracht ons naar het huis van zijn zus, zwager en neefjes. Waar we na lang wachten avondeten kregen en konden slapen. Het was allemaal niet echt schoon en vooral de wc was een ramp. Ze hadden een aantal dagen geen water gehad en drie Finse gasten, dus het stonk daar behoorlijk. Oh en het was natuurlijk een gat in de grond. Zo prettig..
Na een korte nacht (zaterdag 7 november) stonden we met z'n alle vroeg op om de Uluguru mountains te beklimmen. We hebben echt een hele mooie wandeling gemaakt door de bergen, soms liepen we wel stukjes die niet super comfortabel waren, maar het was wel erg mooi allemaal. Het was lekker bewolkt, prima wandel weer en natuurlijk nog steeds wel warm. De natuur in Morogoro is weer heel anders dan in Dodoma, een stuk groener. Ook de luchtvochtigheid is daar veel hoger. Ik vind het dan in Dodoma prettiger. In Morogoro was je al helemaal doorweekt als je alleen al gewoon stilstond.
Aan het einde van de wandeling kwamen we langs een stromend water. Daar hebben Nutte, Anouk en ik even heerlijk af kunnen koelen. Er was toch geen water in het huis waar we sliepen, dus dit was even de enige manier om ons op te frissen. Het was wel erg lachen om te doen. Lekker in Afrika, in een riviertje, in de bergen, helemaal top.
Na een drankje in een hotel en een middagdutje kregen we dan eindelijk rond zes uur onze lunch. Natuurlijk veel te laat, maar het was wel erg lekker, zelfgemaakte frietjes met kip. Op het moment dat alles was hebben we met Edward over Mikumi National Park gepraat, hij scheen dat heel leuk te kunnen regelen. Het gesprek liep niet helemaal soepel, Tanzanianen praten graag om dingen heen, zo lang dat je er aan het eind niets meer van snapt. Uiteindelijk konden we een leuke deal maken en hebben we besloten om in de ochtend op safari en in de middag naar de Masai te gaan (de Masai zat sowieso al in de planning).

Safari
Zondag 8 november stonden we om 04:30 uur op, om om 05:00 uur klaar te staan en op weg te gaan naar het safari park. Om 05:00 uur stonden we allemaal klaar, maar de deur van het huis was nog dicht. Er was weer eens niet goed gecommuniceerd. Gelukkig hebben we ons uit huis gekregen en stond onze driver al klaar.
Een stuk voor het park hebben we al apen, olifanten, giraffen, zebra's en buffels gezien! We hadden al bijna alles gezien voordat we het park in gingen.
Na twee uur rijden kwamen we aan in Mikumi NP. Het park was geweldig, we zagen al gelijk heel veel dieren. Vooral de olifant in het begin was echt heel gaaf. Hij stond echt voor en naast onze auto. Ik kon hm echt bijna aanraken, als ik m'n best zou hebben gedaan.
We hebben super veel olifanten, giraffen, zebra's, nijlpaarden (ook een baby nijlpaard), krokodillen, buffels, (moeilijk veel) impala's, zwijnen (en baby zwijntjes), gnoes (een hele grote kudden), gieren, apen en leeuwen (vier leeuwinnen).
De drie olifanten aan het water waren ook erg indrukwekkend, ze deden bijna alles synchroon en liepen altijd van groot naar klein. Ja, ik hou wel van olifantjes.
Na de lunch rond 12:00 uur wilde onze gids al naar het beginpunt toe, terwijl wij het idee hadden om tot twee uur te blijven. Hij zei dat we nergens meer naartoe konden, omdat het geregend had en we geen four wheel drive car hadden. Mikumi is een super groot park, dus we konden het niet geloven en ineens versprak hij zich ook, omdat hij aangaf dat hij terug wilde omdat hij honger had.
Dus we hebben nog een extra stuk gereden. Tijdens het rijden is onze gids is in slaap gevallen en heeft hij onze bestuurder tegen ons opgejut, door te zeggen dat onze bestuurder ineens hanger had en boos was. De bestuurder kon geen Engels, dus dat was ingewikkeld communiceren. Nadat we Edward hadden gebeld, bleek dat onze gids echt zat te stoken en dat het helemaal niet waar was. Daarnaast deed onze gids ook zijn werk niet goed, ineens lag er een hele grote plas op de weg. 'Oeps dat had hij niet verwacht.' De eerste modderpoel konden we vermijden. De tweede lukte helaas niet. De auto zat goed vast in de modder. Onze gist ging ook nog even achter het stuur zitten en gaf nog even extra veel gas, zodat de auto nog dieper in de prut zat, wat een figuur. Dus we moesten allemaal uit de auto, in een safari park, waar allemaal wilde beesten rondhuppelen. Na een hele hoop gesjouw van takken, geduw en gerook van de auto (oeps) en gespetter van modder hebben we de auto uit de modder gekregen. Na het
modder-incident was onze driver niet zo happy meer en is hij heel hard naar het begin gereden. Stiekem kond ik best wel lachen om de situatie, maar ik heb geprobeerd om me in te houden.

Masai
Na het park zijn we naar de Masai gereden. Helaas ging dit ook niet zonder problemen. Een lekker band. Volgens mij had de bestuurder dat weleens eerder meegemaakt, want hij heeft de band gelukkig snel kunnen vervangen. Rond zonsondergang kwamen we aan in het Masaidorp. Als eerst werden onze kamers laten zien. Van te voren dachten we dat we in traditionele huisjes (huisjes van klei) zouden slapen. Maar er stond één groot, stenen huis, met drie slaapkamers, met grote tweepersoonsbedden erin, waar wij mochten slapen. Nadat we een beetje waren geïnstalleerd, kregen we een rondleiding, in het donker, door het dorp. We hebben de school gezien en de kerk en onderweg wat huisjes. De huisjes stonden allemaal ver uit elkaar. In het dorp woonden ongeveer honderd mensen en heel veel koeien, geiten en kippen.
De rest van de avond hebben we rond een kampvuur gezeten, gegeten, foto's gemaakt, geklets met de kinderen (ze spraken verrassend goed Engels) en naar dansende en zingende kinderen gekeken. Het was allemaal erg vredig en rustig.
De nacht was helaas weer kort en we stonden natuurlijk weer heerlijk vroeg op. Anouk en ik waren de eerste die wakker waren, van onze groep dan. Want de mensen in het dorp waren al super productief bezig. We hebben heerlijk foto's kunnen maken van de huisjes en de mensen. Tijdens het maken van foto's kreeg ik ineens een ketting om mijn nek, van een jongetje van ongeveer twaalf jaar, gok ik. Het was heel schattig, maar ik wist niet zo goed wat ik ermee moest, haha. Nu heb ik een leuke ketting van de Masai.
De kleding van de Masai was gemengd, sommige hadden traditionele kleding aan en sommige westerse kleding. Wat wel grappig was, was dat de meeste gewoon een mobieltje hadden. Het waren wel simpele mobieltjes. De traditioneel geklede mensen hadden geen zakken om hun mobieltje in te doen, dus hadden ze een zakje om hun nek, waar de hun mobieltje instopte. Best een maf gezicht.
Na een simpel ontbijt met het stamhoofd werden we weer teruggebracht naar onze bus in Morogoro. We hebben een 2,5 uur zitten wachten op onze bus, de bus had één uur vertraging, maar gelukkig kwam de bus wel en zaten we ook op de goede plek te wachten. Eenmaal in de bus zagen we dat er mensen op onze plek zaten. Na heel veel gedoe en gebitch hebben we dan toch onze eigen plekken gekregen en konden we lekker naar huis.
Thuis hebben we nog even snel geluncht in de stad, heeeeerlijk gedoucht en heerlijk geslapen.

De rest van de dagen komen later, want ik ga vandaag, 13 november, lekker weer op safari. Heel fijn mijn verjaardag vieren in een safaripark, zin in!

Tutaonana!
Heel veel liefs uit Tanzania.