Week 6 & 7

‘Of ik vandaag tot mijzelf kom of over tienduizend jaar, ik aanvaard het in blijdschap, of ik kan in blijdschap wachten.’

Maandag 12 oktober ben ik ’s ochtends vroeg weer verhuisd. Ik heb geruild met de kamer van Pascalle en woon nu samen met Anouk in een huisje. We hebben gelijk het hele huisje gezellig gemaakt, leuke foto’s in de woonkamer opgehangen en kleedjes over meubels gedaan. We zijn ook heel creatief geweest in mijn kamer. Ik heb hier geen stang waar ik mijn kleding aan kan hangen, dus moesten we daar iets leuks op verzinnen. Als eerst hebben we geprobeerd om spijkers in de muur te slaan, helaas zonder succes. De muur was veel te hard, haha. Gelukkig is het plafond een stuk zachter en hebben we een touw aan het plafond op kunnen hangen, met allemaal kledinghangers eraan vastgeknoopt. Mijn kleding hangt nu heel mooi in mijn kamer.
Dinsdag hebben Anouk en ik voor het eerst een Mars gekocht. Na bijna anderhalve maand geen chocola (dat is voor ons heel erg lang, haha) hadden we heel veel zin om deze Mars lekker op te peuzelen. Helaas smaakte de Mars helemaal niet zoals thuis. Voor de grap keken we even op de datum, 12-01-’15, vandaar dat ie niet zo goed meer smaakte. Later bleek het niet alleen daaraan te liggen, want ook de Snicker die niet over de datum was, was ook een hele teleurstelling. Kortom, als we weer thuis zijn gaan we even de chocolade-loze-tijd maar inhalen, want hier wordt het niets met de chocola.
Woensdagmiddag stond de zon recht boven Dodoma en hadden we onze kleinste schaduw ooit. Verder was het zo intens warm en maakte me dat zodanig moe, dat ik even ben gaan slapen. Het schijnt alleen maar warmer te worden, dus dat wordt nog wat (natuurlijk helemaal niet leuk om te lezen als je in Nederland zit, waar het alleen maar kouder wordt, sorry daarvoor. Ik probeer al een tijdje wat zon op te sturen, maar het komt maar niet aan).
’s Avonds zijn we weer naar de pizzeria geweest met een grote groep van Camp Holland, voor de filmavond. Deze keer hadden ze een Charlie Chaplin film, super geestig.
Donderdag 15 oktober was ik over een maand jarig :) We zijn hele leuke plannen aan het maken voor het weekend van mijn verjaardag en ik hoop heel erg dat die doorgaan!
Donderdagmiddag zijn we opzoek gegaan naar zaadjes, voor in de kas en we hebben heel veel winkeltjes gevonden met zaadjes, die allemaal op een rij zitten. We lopen daar heel vaak langs, als we naar de markt gaan, maar ze waren me eerder eigenlijk niet opgevallen.
’s Avonds hebben we voor het eerst tonijn gegeten! Jeee, eindelijk weer een andere bron van eiwitten (i.p.v. eiwitten van een ei). Anouk en ik hadden gekookt, mie met worteltjes, spinazie, erwtjes en dus tonijn. Nomnomnom. Na het eten, tijdens het afwassen, hadden we ineens geen water meer.
De volgende ochtend, nadat we hadden hardgelopen (dat doen Anouk en ik nu elke dinsdag- en vrijdagochtend om 06:15 uur) kwam er ook nog geen water uit de kraan. Ik ga het denk ik thuis echt waarderen dat er altijd warm en koud water uit de kraan komt, dat je ook nog kan drinken. Gelukkig konden we later in de ochtend wel weer douchen.
Later in de middag hebben Anouk en ik nog even kennis gemaakt met Doeke en Marit. Twee psychiater studenten uit Nederland. Nu is Camp Holland echt compleet!
’s Avonds zijn Nutte, Pascalle, Anouk en ik weer eens naar de Rainbow Bar geweest (daarvoor hebben Anouk en ik de Snicker geprobeerd, maar die was dus ook niet te eten). Uitgaan was weer lachen, lekker dansjes gedaan.
De volgende dag heb ik eindelijk een keer weer heerlijk uit kunnen slapen en een dagje rustig aan gedaan.
Zondag 18 oktober waren we uitgenodigd om mee te gaan naar de kerk met de kinderen van de school. We werden in de stad opgepikt door een overvolle daladala. Alle kinderen en docenten (35 kinderen en twee docenten) zaten opgepropt in de daladala, het was echt heel grappig om te zien. Gelukkig paste we er net nog een soort van bij. Wat ook mooi was, was dat we de bestuurder van de daladala kende. Hij was diegene die ons had herkent bij de daladala stop en ons naar de school gebracht had. Nu wisten waarom hij zo goed kon onthouden dat wij naar de school moesten, hij rijdt altijd met de kinderen vanaf de school naar de kerk, dus kent de school heel goed.
Aangekomen bij de kerk werd ik weer even geconfronteerd met het feit dat ik in Afrika zit. Naar de kerk, ik dacht even aan een echt kerkgebouw, niet groot, maar wel iets wat erop lijkt. Zulke gebouwen staan hier wel in Dodoma, dus zo’n hele gekke gedachte was het niet. Deze kerk is wel speciaal voor dove mensen en daar komen niet super veel mensen op af, dus het was een klein gebouwtje met een aantal bankjes en een verhoging waar mensen bijvoorbeeld op kunnen spreken. Het was echt een hele ervaring. Ik heb allemaal verschillende dingen geleerd, zoals dat een getuigen niet mag liegen. Alles werd echt heel leuk in een toneeltukjes uitgelegd. Daarnaast werd er nog een soort van gezongen met gebaren, echt heel bijzonder om te zien. Ook was er ruimte voor de kinderen om iets te doen op het podium. Een paar kinderen hebben op het podium gedanst. Ik blijf erbij dat de mensen hier echt heel mooi kunnen dansen. Ze bewegen zo anders dan wij in Nederland.
Natuurlijk moesten wij ook naar voren komen en ons even voorstellen. Gelukkig kon ik mijn naam vlekkeloos spellen en heb ik geen gekke dingen gedaan of gezegd.
Aan het eind moesten we nog even bij de pastoor komen en werd ons duidelijk gemaakt dat we altijd welkom waren en verwachte hij eigenlijk dat we elke week zouden komen. Helaas hebben we toch andere plannen op zondag, maar het was wel echt heel lief.
Na de dienst stonden Gabriel en Mama Lattie erop dat we thuis afgezet werden. We hebben van alles geprobeerd om duidelijk te maken dat dat niet nodig was en dat we prima een stuk konden lopen. Eigenwijs dat ze zijn, hebben ze ons toch thuis afgezet. Het was veel te warm om te lopen en ook veel te ver (terwijl we dat bijna elke dag lopen). Ook de terugweg was weer hilarisch, met de overvolle daladala.

‘Jezelf zijn in een wereld die je voortdurend in iets anders wilt veranderen, is een grootste prestatie.’

Maandag 19 oktober hebben Anouk en ik weer Swahili les gevolgd. De lerares geeft het toch een beetje op een andere manier dan dat wij zouden willen, dus we gaan nog even een alternatief verzinnen.
Dinsdag kregen we geweldig goed nieuws, we hebben het Hopjesfonds binnen! Het Hopjesfonds is een fonds die kleine projecten steunt in het buitenland. We krijgen nu 1500 euro (dat is heel veel shilling) om onze kas op te gaan bouwen, op de school. Eindelijk kunnen we echt aan de slag en echt iets neerzetten. Als het goed is krijgen we volgende week het geld (alles gaat iets langzamer door de herfstvakantie in Nederland), kunnen we gelijk spullen kopen en als alles meezit, zetten we in een week de kas in elkaar!
Woensdag zijn Anouk en ik naar de markt gegaan om boodschappen te doen. De verkiezingen komen er aankomend weekend aan, dus moesten we even goed inslaan. De verkiezingen zouden voor onrust kunnen zorgen en dan is het niet verstandig om in de stad rond te lopen, vandaar. De mensen op de markt waren weer echt heel lief. We wilden iets nieuws uitproberen, maar we wisten niet precies wat het was. Helaas begreep niemand ons en sprak ook niemand Engels. Dus liepen we toch maar weer door. Uiteindelijk besloten we het gewoon maar te kopen en op de Compound te vragen wat we ermee moesten doen. Stond daar ineens een jongen die wel Engels sprak, die hadden ze even voor ons gezocht, haha. Super lief.
Na de markt hebben we voor het eerst drank gekocht, Konyaki. Een lokaal drankje van 35%, 500 ml voor minder dan 3 euro :) Vrijdagavond hebben we het samen met Nutte gedronken, een keer in combinatie met cola en daarna met sinaasappelsap. Het was een stuk lekkerder dan ik me van te voren voorgesteld had, dus de Konyaki is een blijvertje.
Donderdag zijn Anouk en ik weer eens naar de school geweest om voor de zoveelste keer vragen te stellen aan de kinderen. We hebben heerlijk veel foto’s gemaakt van en met de kinderen en ze hebben dansjes voor ons gedaan. Het was een zeer geslaagde dag!
Vrijdag zijn we nog een keer langs de school geweest om het schoolhoofd, Kennedy, te interviewen voor een schoolopdracht. Het was wel leuk om te zien dat hij toch andere ideeën over bepaalde onderwerpen heeft.
’s Avonds dus lekker aan de Konyaki en voor ons een beetje laat naar bed gegaan.
Vandaag heerlijk uitgeslapen en m’n blog geschreven. De rest van het weekend ga ik veel aan school werken en afwachten hoe de verkiezingen gaan verlopen. Misschien komt er wel een revolutie!

Heel veel liefs uit Tanzania!