Week 4 & 5

‘Waar zorgen volledig zijn uitgebannen, zal de eerste glimp van het schitterend Zelf te zien zijn.’

Zondag 27 september zijn we toch niet naar het zwembad gegaan. We zaten alle drie een beetje te lang te tutten met onze blogs. Dus hebben we lekker op Camp Holland in de zon gelegen. ’s Avonds kwam Robin terug met twee nieuwe pups, ze zijn echt mega schattig.
Maandag 28 september ging al helemaal niets zoals we dat gepland hadden. We wilde naar de school gaan om de kiddies te observeren en in de middag naar de markt (maandag is onze marktdag), maar Nema wilde dat we meegingen naar de immigratiedienst, om ons visa te regelen. We hebben voor drie maanden een visa en zijn hier anderhalve maand langer, dus moeten ons visa verlengen.
De immigratiedienst zag er echt heel anders uit dan ik verwacht had. Eerst moesten we door een soort garage, waar allerlei voertuigen stonden en een tafel met een serieus mannetje erachter. Vier trappen verder stonden we op de verdieping van de immigratiedienst. Het gebouw was erg oud en vervallen. Bij de immigratiedienst stonden en zaten vier mensen achter een hoge balie. Ze spraken geen Engels en zaten erg te lachen om onze paspoorten. Ze hebben vijf minuten naar ons paspoorten staan staren en vertelde daarna wat we moesten doen. Precies het tegenover gestelde van wat we verwacht hadden, werd ons verteld. We moesten een extra formulier invullen, zodat we aan konden geven dat we hier voor onze studie waren en we kregen twee maanden verlenging. Terwijl we juist een studenten visa hadden aangevraagd in Nederland en het normaal is dat je alleen drie maanden kan verlengen. Later bleek het ook dat ze niet goed hebben zitten kijken (volgens mij vonden ze onze foto’s interessanter dan de informatie op het visa) want ze hadden niet gezien dat het een studenten visa was en werden de twee maanden toch ineens weer drie maanden.
Kortom het was een zooitje.
Gelukkig ging alles wel snel en konden we nog naar de markt. Op de markt was het erg gezellig, mensen beginnen ons te herkennen en helpen ons met het leren van Swahili, waar de mensen erg om moesten lachen. Onze uitspraak is blijkbaar soms nog niet helemaal perfect.
’s Avonds hebben we voor het eerst groene linzen gegeten. Ze smaakten niet heel bijzonder, maar ze zijn natuurlijk wel erg voedzaam!
Dinsdag 29 september was mijn papa jarig. Wel gek dat ik daar niet bij kon zijn. Gelukkig heb ik nog wel iets voor hem achtergelaten thuis.
’s Ochtends zijn Anouk, Pascalle en ik voor het eerst met Nutte mee gaan hardlopen. Het is ’s ochtends echt fris, dus heerlijk om hard te lopen. In de middag zijn Pascalle, Anouk en ik naar de school geweest en hebben daar heel veel foto’s en filmpjes gemaakt. Ook hebben we de kinderen geobserveerd tijdens het eten en natuurlijk heel veel geknuffeld. De hele dag heeft er een kindje aan me gehangen, Angelina. Ze wilde me echt niet meer laten gaan, echt veel te schattig. Elke keer als we op de school zijn komt ze naar me toe rennen. Verder zitten er nog meer lieve en echt hele mooie kindjes op de school en hebben we ook een meisje gespot met blauwe ogen! Echt heel bijzonder om te zien.
We hebben veel nieuwe woordjes geleerd, in gebarentaal en sommige gebaren gaan al helemaal automatisch, zonder dat ik erbij na hoef te denken. Dat is wel erg leuk om te merken. Soms doe ik het per ongeluk ook als we niet op de school zijn en waar mensen geen gebarentaal spreken. Jammer dat niet iedereen hier gebarentaal spreekt, dat zou zoveel makkelijker zijn!
Woensdag 30 september hebben we voor het eerst tosti’s in de pan gemaakt, met kaas en tomaat. Eindelijk weer wat meer variatie. Gesmolten kaas is lekkerder dan gewoon op brood. Het smaakt helaas niet zo lekker als ik thuis gewend ben, maar het is te doen en er is tenminste kaas.
’s Avonds zijn we naar de pizzeria geweest voor een filmavond. Anouk, Pascalle, Alexa (een Zwitserse die ook op de compound woont), Nutte en ik zijn met één badagi (een soort tuctuc, waar eigenlijk maar drie mensen inpassen) naar de pizzeria gegaan. Pascalle, Alexa en ik zaten achterin, met Anouk op schoot en Nutte zat voorin bij de bestuurder. We hebben erg gelachen en de bestuurder was ook erg blij dat z’n tuctuc nog heel was toen we aankwamen. D
e filmavond was leuk gedaan, het voelde als een luxe bioscoop, met lekker eten, alleen de stoelen waren dan iets minder fijn.
Op de terugweg hebben Thea en Damiaan (twee Nederlanders die we ook de eerste keer bij de pizzeria ook gezien hadden) ons thuis afgezet. Omdat we ook hier niet met z’n allen in de auto pasten, gingen Anouk en ik samen in de achterbak. Ook dat was weer een hele ervaring.
’s Avonds kreeg ik helaas slecht nieuws vanuit Nederland. Op zulke momenten baal ik zo erg dat ik niet gewoon thuis ben en er kan zijn voor diegene.
De volgende ochtend, donderdag 1 oktober, ging weer eens niet zoals we dat gepland hadden. Nema nam ons weer mee naar de immigratiedienst. Deze keer verliep alles helaas iets minder snel en soepel. We hebben veel heen en weer moeten lopen, voor extra foto’s en geld wisselen. Zo gek om 44 briefjes van 10000 shillings te wisselen voor twee briefjes van honderd dollar, het voelt zo oneerlijk. Toen we alles rond hadden en weer terug waren bij de immigratiedienst zat er een man achter een bureau een beetje serieus te doen en ineens sloeg het over naar enorm flirten en slijmen. We waren alleen wel een beetje jong. Verder werden we uitgenodigd om te blijven eten bij hem. Getsie, wat was dat naar. Gelukkig konden we hem duidelijk maken dat we andere plannen hadden.
Hij bracht ook wel goed nieuws, we konden ons paspoort die middag, om twee uur weer ophalen.
Nou wij die middag weer naar de immigratiedienst, maar ja je kan het al raden, niets gaat hier zoals je dat gepland hebt. Dus daar stonden we dan, met een man die de hele tijd zei dat het hem heel erg speet en dat de man die de visa normaal gesproken regelt er vandaag niet was… De volgende dag zou het klaar zijn.
Maar natuurlijk de volgende dag, vrijdag 2 oktober, was ons visa nog steeds niet klaar, omdat die ene man ergens anders mee bezig was, ofzoiets. Verder was deze dag wel geslaagd. Het begon al bij de daldala stop. We werden herkent door een chauffeur die ons weleens eerder naar de school gebracht had en wist ook nog precies waar we naartoe moesten. Dat was erg prettig en makkelijk. Aangekomen op de school zaten de docenten te eten en moesten wij ook ugali (een soort maismeel prutje) met bruine bonen proberen. De docenten en kinderen eten hier niet met mes en vork, dus wij moesten ook met onze handen eten. Kennedy heeft zich prima vermaakt, want we aten volgens hem als kleine kinderen. Eigenlijk voelde ik me ook wel zo. Het is best lastig om netjes bonen met je handen te eten.
Na een goed vullende lunch hebben we bij 55 kinderen onderzoekjes gedaan. Alles liep verrassend soepel en we waren binnen twee uur klaar. Het was erg leuk om bijna alle kinderen even langs te zien komen. Ze werkte erg goed mee en ondanks dat we nog niet vloeiend gebarentaal spreken, begrepen ze wel wat we bedoelden. Ook was het leuk om te zien dat alle kinderen elkaar buiten vertelde wat er ongeveer ging gebeuren. Oh en het was de eerste bewolkte dag! Vanaf deze dinsdag is het af en toe een paar dagen bewolkt en dan ineens weer strak blauw, wel een fijne afwisseling!
Zaterdag 3 oktober hebben we echt een heerlijke dag gehad. We werden om tien uur opgehaald door Thea en Damiaan om naar de stad te gaan. Ze hebben ons al hun leuke winkeltjes laten zien, waardoor we weer allerlei nieuwe producten hebben kunnen aanschaffen, zoals zilvervliesrijst, dadels, cake (een mega groot stuk voor 30 cent!), bruin brood, gist (waarmee we ons eigen brood gaan maken) en nog veel meer! Nomnomnom. De heerlijke shopsessie hebben we afgesloten bij het Dodoma Hotel met cappuccino en fris.
’s Avonds zijn we, Pascalle, Anouk Nutte en ik, drankjes en dansjes gaan doen in het Rainbow café. De mensen dansen hier echt heel anders, veel meer met billen, dicht tegen elkaar aan en met hele soepele bewegingen. De mensen vonden het leuk om ons allemaal dansjes te leren, dus ik heb weer heel veel nieuwe moves geleerd, haha. De stroom viel halverwege een keertje even uit, iets wat ik nog nooit heb meegemaakt, gelukkig was het snel weer gefikst en kon iedereen weer door met hun leuke dansjes.
Zondag 4 oktober hebben we lekker rustig aangedaan en ’s avonds zijn we uiteten geweest voor het afscheid van Alexa, die a.s. dinsdag weggaat. Als ze weggaat, neem ik haar kamer over en krijg ik eindelijk echt mijn eigen plekje!

‘Heb je het geduld om te wachten tot de modder gezonken is en het water helder?
Kun je wachten tot de juiste handeling zich vanzelf voltrekt?’

Maandag 5 oktober kregen we onze paspoorten terug, maar daar stond helaas niet in wat we wilden zien. Het nieuwe visa hadden ze vanaf 4 oktober in laten gaan en liep af op 4 januari. Dan komen we dus 20 dagen tekort..
De volgende ochtend, dinsdag 6 oktober, zijn we met Robin en Nema naar de immigratiedienst gegaan en bleek ons via in Nederland ineens helemaal niet goed te zijn (dag 50 euro). Daarom hadden ze er een ander visa overheen geplakt. Het nieuwe visa kan niet verlengt worden, maar wel kan een speciale pas aangevraagd worden, voor maar liefst 600 dollar.. We zijn van plan om na de verkiezingen weer langs te gaan, misschien dat ze dan weer andere opties aanbieden.
Gelukkig werden we in de middag wat vrolijker, we zijn lekker naar de school gegaan. Op het moment dat we aankwamen zaten de docenten te lunchen en nodigden ons uit om een hapje mee te eten. Op het menu stond ugali met dagaa (kleine visjes) en spinazie. De dagaa zag er best spannend uit, alles zat er nog op en aan en je zag dus ook echt nog de ogen zitten. Nomnomnom.. Toch heb ik het geprobeerd en het smaakte prima, gewoon naar visjes, knapperige visjes. Na de lunch zijn we op een super schattige manier uitgenodigd om mee naar de kerk te gaan, met de kinderen. Een docent die doof is schreef een heel verhaal in het Engels op papier. Anouk antwoorden ook in het Engels via het papier. Zo ging het een paar keer heen en weer. Echt heel leuk om te zien. Weer een hele andere manier van communiceren.
Na het bijzondere gesprek hebben we Swahili les gehad van Gabriel. Gabriel is een student van de universiteit, spreekt prima Engels, komt uit Dar Es Salaam en geeft les op de dovenschool. Tijdens zijn les zijn we erachter gekomen dat alle woorden in Swahili eindigen op een klinker. Ik zet soms weleens voor de grap een ‘ie’ achter worden, om het schattig of grappig te maken, maar hier doen ze dat dus serieus (bijvoorbeeld bij ‘sugar’ is ‘sukari’). Wat een heerlijke taal.
Woensdag 7 oktober zijn we ’s ochtends naar de school gegaan en liep niet alles helemaal zoals we dat gepland hadden. Dus hebben we dat op een mooie manier opgelost. Mama Lattie is een docente van de kleine kinderen en is vroeg klaar met lesgeven. Zij heeft ons, buiten op kleine stoeltjes, terwijl de kinderen ons haar aan het vlechten waren, gebarentaal en Swahili geleerd. Het was echt allemaal erg aandoenlijke. Ondanks dat ze niet goed Engels spreekt, hebben we toch veel van haar geleerd.
Na de les van Mama Lattie zijn we in een les gaan zitten, om te observeren. Helaas was mijn les al een beetje voorbij, dus heb ik zelf iets verzonnen. Ik heb de kinderen, via Gabriel, allemaal vragen gesteld voor een schoolopdracht en over de kas. Ze begrepen Gabriel niet toen hij probeerde uit te leggen wat een kas was, dus ben ik naar voren gelopen en heb ik een kas getekend. Daarna begrepen de kinderen wel wat we bedoelde. Voor onze voorlichting gaan we dus echt heel veel met plaatjes onderwerpen uitleggen!
’s Avonds hebben Anouk en ik heerlijk gekookt, al zeg ik het zelf, haha. Een soort noodlessoep met kool, wortels, erwten en een bouillonblokje. Weer even totaal iets anders dan we normaal eten. Verder vind ik onze zelfbedachte recepten panbroden met bruine bonen, worteltjes, paprika en avocado en (zilvervlies)rijst met tomaat, ui, roerei en avocado ook erg geslaagd.
Donderdag 8 oktober hebben we boodschappen gedaan en veel aan school gezeten.
Vrijdag 9 oktober hebben we onze eerste Swahili les van Lucy gehad. Lucy is een oude dame van in de 60 jaar en geeft heel grappig les. Ze moet vaak heel hard om haar eigen grapjes lachen en eigenlijk lacht ze overal heel hard om, maar geeft wel erg goed les.
Zaterdag 10 oktober zijn Anouk en ik de stad ingegaan. We hebben heerlijk geshopt en hebben allemaal mooie dingen gekocht, helemaal happy. Ik heb tussendoor nog een traditionele jurk gepast, omdat ik ze er echt heel mooi uit vind zien, maar mij stond het helaas echt voor geen meter. Het was een soort grote pyjama, haha. Zo zonde. Anouk en ik hebben ook gewerkt aan onze afding skills, we werden er steeds beter in en we hebben soms echt goed afgedongen. Verder hebben we heerlijk geluncht, chipsie mayai (patat met ei, een soort roerei met patat erdoorheen, het is lekkerder dan het klinkt, haha).
Zondag 11 oktober zijn we wel lekker naar het zwembad gegaan. Heerlijk even afgekoeld!


Heel veel liefs uit Tanzania!